سلسله یادداشت‌های بررسی مشکلات زندان در ایران
آیا تجاوز به زندانیان و رفتارهای جنسی مجرمانه در زندان‌های ایران وجود دارد؟ معمولاً بله...آیا ماموران دستگاه قضائی و زندان‌ها در تسهیل وقوع این رفتارها نقش دارند؟ معمولاً بله...
بخش تحلیل خودنویس: جناب آقای نوری‌زاد مدّتی است که مطالبی را در رابطه با مشاهدات خود از مناطق مختلف ایران منتشر می‌کنند. ایشان در برخی از این مطالب خبر از وقایعی وحشتناک می‌دهند و اذهان عمومی را به شدّت در رابطه با آن وقایع حساس می‌نمایند. البته کار ایشان به عنوان یک روزنامه نگار همین است: حساس کردن شهروندان نسبت به مسائلی که در جامعۀ آن ها وجود دارد.
اما کار ارزشمند روزنامه‌نگاران شاید تنها نقطه آغاز جریانی باشد که در نهایت به چاره‌جویی یک معضل یا حتی بحران در کشور منتهی می‌شود. صرف‌نظر از حکومت که به مقتضای ذات خود وظیفه رسیدگی به این موارد را دارد، جامعۀ مدنی هم باید راه خود را برای چاره‌جویی در رابطه با این مشکلات بپوید. حالت آرمانی می‌تواند همکاری حکومت و جامعه مدنی در این روند باشد اما اگر به هر دلیل حکومت توانایی یا اراده‌ای برای ورود به این مباحث نداشت، جامعه مدنی وظیفه دارد تمام توان خود را برای بر دوش کشیدن بار حکومت بسیج نماید.
به همین دلیل حقوقدانان به عنوان بازوی حقوقی جامعه مدنی باید گزارش‌های روزنامه‌نگاران از سطح جامعه را رصد نموده و با ارائه تحلیل‌های حقوقی و راهکارهای قانونی، مسیر را برای ورود قانونمند سایر اجزای جامعه مدنی به موضوعات مبتلابه جامعه هموار نمایند. این‌جانب همواره تلاش داشته‌ام در حد بضاعت علمی و وقت محدودم، نقشی در این روند ایفا نمایم.
به تازگی آقای نوری‌زاد مطلبی را منتشر نموده و مدعی شده‌اند که در زندانی در اهواز سرباز جوانی ۲۴ روز مورد تجاوز زندانیان تبه‌کار قرار داشته است. شاید این ادعای آقای نوری‌زاد مدخلی باشد برای چاره جویی برای وضعیت زندان‌های ایران. معضلات و مشکلات زندان‌های ایران فراوان است و حتی نام بردن آن ها مستلزم تنظیم فهرستی طولانی است.
اما به نظر نگارنده ورود به این بحث باید از نقطه‌ای مهم آغاز شود و آن شدیدترین نوع آزار یک زندانی یعنی تجاوز است. چاره جویی برای این معضل می‌تواند راه را برای بررسی سایر مشکلات زندان‌های ایران نیز هموار کند.
به نظرم رسید که بحث دقیق و مبسوط در رابطه با معضل تجاوز در زندان‌ها مستلزم تدوین سلسله یادداشت‌هایی است که به صورت متناوب در رسانه‌ای معین منتشر شود. هرچند امیدوار بودم که رسانه‌های داخل ایران برای انتشار این مباحث اعلام آمادگی نمایند اما در شرایط فعلی فقط رسانه‌های ضدانقلاب و براندازی مثل «خودنویس» حاضرند که مطالب بنده را منتشر نمایند.
به هر روی مایل هستم که در اولین یادداشت از این سلسله یادداشت‌ها، نمایی کلی از بحث تجاوز در زندان‌های ایران در اختیار شما قرار دهم. در همین راستا ده سوال را انتخاب کردم و پاسخی دو کلمه‌ای برای آن نگاشتم تا فضای کلی این بحث برای خواننده ترسیم شود. در یادداشت‌های بعدی به بحث تفصیلی در رابطه با هریک از این موارد می‌پردازیم.
اول اینکه آیا تجاوز به زندانیان و رفتارهای جنسی مجرمانه در زندان‌های ایران وجود دارد؟ معمولاً بله.
دوم اینکه آیا تجاوز و رفتارهای جنسی مجرمانه در زندان‌های سایر کشورها هم وجود دارد؟ معمولاً بله.
سوم اینکه آیا حکومت یا دستگاه قضائی دستور این تجاوزات و رفتارها را صادر می‌کند؟ معمولاً خیر.
چهارم اینکه آیا ماموران دستگاه قضائی و زندان‌ها در تسهیل وقوع این رفتارها نقش دارند؟ معمولاً بله.
پنجم اینکه آیا عدم صدور دستور تجاوز به زندانیان توسط حکومت یا دستگاه قضائی از مسوولیت آن در برابر این وقایع می‌کاهد؟ معمولاً خیر.
پنجم اینکه آیا حکومت می‌تواند موارد رفتارهای جنسی مجرمانه را در زندان ها کاهش دهد؟ معمولاً بله.
ششم اینکه آیا قربانیان این رفتارها راه نجاتی دارند؟ معمولاً بله.
هفتم اینکه آیا این رفتارها رسماً به مقامات زندان و دستگاه قضائی گزارش می‌شود؟ معمولاً خیر.
هشتم اینکه آیا مرتکبین این رفتارها در صورت کشف جرم، مجازات می‌شوند؟ معمولاً خیر.
نهم اینکه آیا مرتکبین این رفتارها در صورت اثبات آن، تنبیه می‌شوند؟ معمولاً بله.
دهم اینکه اگر زندانی شُدید آیا راهی برای قربانی نشدن دارید؟ معمولاً بله.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر